Jesienne rozkojarzenie...

mocno daje mi się we znaki. Nie mogę na niczym skupić myśli. Plany biorą w łeb, a na drodze ciągle piętrzą się trudności. Nie jest łatwo także mojemu mężowi, który musi znosić moje ciągłe zmiany humoru, marudzenie, a czasem nawet łzy. Pomysły jakoś nie chcą przychodzić do głowy, a jak coś się trafi to znów kuleje realizacja. I tak w koło macieju. Tak więc póki nic nowego nie ma na warsztacie spróbuję pokazać Wam trochę starych przedsięwzięć. 
 To dzisiejsze ma niemal pół roku. Stołeczek należał do dziadków mojego męża. Odrapany i brudny stał w garażu u teściów, którzy nie widzieli dla niego zastosowania, ale szkoda było im wyrzucić tę pamiątkę po rodzicach teściowej. I tak stał bidulek i stał, aż pod nieobecność teściów postanowiłam się nim zająć. Wyszło nieźle, jak na mój gust, ale o gustach się nie dyskutuje więc może się Wam nie podobać :) :) Grunt, że teściowa była zachwycona. Stołeczek doczekał się awansu społecznego i teraz zdobi salony :)

 Nie było łatwo pozbyć się tysięcy warstw różnych farb, ale było warto :)

 Pierwsza wersja była nieco inna, ale została odrzucona przez męża :)

Nie najgorzej, prawda? 
Ściskam :)